1961 yılında, Amerikan lastik üreticisi Goodyear, renkli ve ışıklı lastikler üretmek için harekete geçti.
Bu lastikler sayesinde potansiyel kazaların önüne geçmeyi amaçlıyorlardı fakat işler pek de istedikleri üzere gitmedi.
Kıyafete nazaran otomobil lastiği seçilebileceği söyleniyordu.
Goodyear’de kimyager olan William Larson, Goodyear’ın çeşitli renklerde boyanabilen akülü bir lastik üretmesne imkan sağlayan “neotan” isimli bir poliüretan bileşik oluşturdu.
Goodyear Geliştirme Müdürü John J., Goodyear’ın yarı saydam lastiğinin otomobile ve bayanların kıyafetlerine uyacak halde, rastgele bir renkte üretilebileceğini söyledi. Hatta şu diyaloğu canlandırdı:
“Charlie, dışarı çık ve lastikleri değiştir. Bu gece mavi elbisemi giyeceğim.”
Lastikler, ışığın geçmesine müsaade verme yeteneğine sahipti.
Yarı saydam materyal; yeşil, sarı, mavi ve kırmızı üzere çeşitli gereçlere boyanıyordu ve içine ampüller yerleştiriliyordu. Böylece yağmurlu ve sisli havalarda otomobilin görünmesi de kolaylaşacaktı.
Test sürüşleri yapıldığında yoldaki herkes şaşkına dönmüştü. Sonuçta 1960’lardan bahsediyorduk…
Ancak pek çok sorun ortaya çıktı.
İlk olarak materyal, üretim için çok değerliydi. Test sürüşlerinde ise bir şey daha fark edilmişti. Öbür araçlar ve yayalar bu lastikleri gördüğünde dikkatleri dağılıyordu. Bu da kazaların önüne geçmekten çok daha fazla kazaya yol açıyordu.
Bunların yanı sıra lastikler, klasik lastiklere nazaran çok daha kolay bir formda yıpranıyordu. İşte bu nedenlerle Goodyear’ın ışıklı lastikleri, piyasaya çıkamadan geri çekilmişti.
İlginizi çekebilir:
