“Güneş görmeyen bitkiler, hayata tutunmayı nasıl başarabilir?” Başka bir deyişle “Güneş’in eksikliğini neyle tamamlarlar?”
Gelin, detaylarıyla inceleyelim.
Derin okyanuslar, okyanus yüzeyinden yaklaşık 1.000 metreden daha derindeki alanlardır.
Güneş ışığı, bu derinliğe ulaşamaz ve bu da büsbütün bir karanlık demektir. Bu durum ise bitkilerin ekosistemleriyle bir tezatlığa neden olur. Mineral ve Güneş ışığı eksikliği, yüksek basınçlar ve birebir vakitte düşük sıcaklıklar, derin okyanuslara eşsiz adaptasyonlar kazandırır.
Ancak derin deniz organizmaları, Güneş ışığının yokluğunu telafi etmek için kemosentez olarak bilinen alternatif bir güç kaynağından yararlanır. Bu süreç fotosentezin bilakis birincil güç kaynağı olarak derin denizlerde bulunan inorganik molekülleri kullanarak besin sentezler.
Kemosentezin merkezinde ise hidrojen sülfür, kükürt ve metan üzere inorganik moleküllere dönüştürmede değerli bir rol oynayan kemosentetik bakteriler vardır.
Bu organik bileşikler, derin okyanuslardaki besin zincirinin temelini oluşturur ve kuvvetli ömür alanlarına özel olarak adapte olmuş çeşitli organizmaların sürdürülmesine yardımcı olur. Ayrıyeten hidrotermal menfezlerde, kükürt bakterileri olarak bilinen özel bakteriler, bu süreçte kıymetli bir rol oynar.
Bu bakteriler, hidrotermal menfez sıvısındaki kimyasalları metabolize ederek istiridyeler, karidesler ve hatta dev tüp solucanlar dahil olmak üzere menfezde yaşayan öteki organizmalar için besin zincirinin temelini oluşturur.
Yani bu organizmalar, kemosentez yoluyla büsbütün Güneş ışığından mahrum bir ortamda gelişebilirler. Bu adaptasyon, derin okyanuslardaki canlıların hayata tutunabilmesi açısından epey değerlidir. Onlar fotosentez yerine Güneş ışığı eksikliği sebebiyle kemosentezi tercih ederler.
İlginizi çekebilir:
