1958’de, vaktinin çok ötesinde bir teknoloji ortaya atan Ford, nükleer gücün potansiyeline dair epey optimist bir bakış açısıyla bir otomobil fikri ortaya atmıştı: Ford Nucleon.
Konsept bir otomobil olmaktan öteye gidemeyen Nucleon, neden başarılı olamadı?
Ford, 1958’de alışılagelmedik bir otomobil konsepti sunmuştu.
Nükleer güçle çalışan bu araç, devrine -hatta bugüne nazaran de- epeyce sıra dışı bir vizyona sahipti. Araç, yakıt ikmal istasyonları ortasında 5.000 milden fazla yol alabilmeyi vaat ediyordu. O devrin Amerikan araba kültürüne hitap eden konforunu da bu otomobilde devam ettiriyordu. Olağan bugün bile yaşadığımız mühendislikle ilgili zorluklar, o periyotta de gündeme geldiği için Nucleon, hiçbir vakit hayata geçirilmedi.
Aracın tasarımı, boyutuyla bile dikkat cazibeli özellikler taşıyordu. 5, 09 metre uzunluğunda, 1,97 metre genişliğindeydi. Ford’un yeni modellerinden biri olan Maverick ile tıpkı uzunluğa sahip Nucleon, biraz daha genişti. En dikkat çeken özelliklerinden biri, yalnızca 1,05 metre yüksekliğinde olmasıydı. Bu ise onu Ford GT40’ın efsanevi alçak profilinden yalnızca bir inç daha kısa yapıyordu.
1.76 metre dingil arası vardı.
Tekerlekleri birbirine çok yakındı ve reaktörün tartısını destekleyebilmek için art kısma konmuştu, bu da kabini ön aksın önüne itiyordu. Nucleon’un güç kapsülü olarak da nükleer reaktör tasarlanmıştı. Bu reaktör, elektrik motoru-jeneratör düzenlemesiyle gücü, elektronik tork konvertörleri aracılığıyla otomobilin motorlarına iletecekti.
1958’de, Amerika’daki kimi konutlar birinci sefer nükleer enerjiyle çalışıyordu ve bu teknolojiyi arabada kullanmak ise biraz vakit alacak üzere görünüyordu, Ford ise yalnızca bu imkânsızı gerçekleştirmek istiyordu. Lakin bu hiçbir vakit gerçekleşmedi.
Çünkü nükleer güç teknolojisi, bir arabası çalıştırmak için gereğince gelişmemişti.
Otomobil boyutundaki bir nükleer reaktörde sorun, radyoaktif çekirdeği barındırmak değil; açığa çıkan enerjiyi yönetmektir. Yani, nükleer reaktörlerin, termal enerjiyi mekanik güce dönüştürme kabiliyeti zayıftı. Reaktörler, genelde ürettikleri ısıyı su buharına dönüştürmek için kullanılıyorlar ve bu da bir türbini döndürüp elektrik üretiyor.
Ama bu çeşit bir enerji dönüşümü, büyük bir verimsizliğe yol açıyor zira güç birden çok basamaktan geçiyor. Güç dönüşümlerinin de her etabında kayıplar yaşanıyor, atık ısının idaresi de büyük sorunlar oluşturuyordu.
İçten yanmalı motorlar, atık ısıyı egzoz gazlarıyla atarken nükleer reaktörler, bu ısının birçoklarını geri dönüştürüyor.
Bu termal enerji, uygun biçimde atılması gerektiğinden ek bir soğutma sistemine muhtaçlık duyuluyordu. Hasebiyle 1950’lerin sonlarında şahsî bir araç için nükleer güç teknolojisi pek de mümkün değildi. Bugün bile şahsî araçlarda bu teknolojiyi kullanmak, günümüzden çok öte bir fikir üzere geliyor.
Tabii bunun yanında, mümkün bir kazada reaktörün arızalanmasında radyasyon sızıntısı, etrafa büyük bir felaket doğurabilir. Üstelik aracın, yolcuları ve çevreyi radyasyondan koruyacak halde tasarlanması gerekiyor.
Tüm bunların yanında tehlikeli olması, maliyetinin fazla olması ve devrin kurallarına nazaran ütopik üzere görünen bir fikir olması, Ford Nucleon’u yalnızca bir konsept araba olmaya zorladı. Otomotiv tarihinin en farklı projelerinden biri olarak anımsanan Nucleon, bugünün teknolojisi için bile biraz ütopik görünüyor.
İlginizi çekebilir:
