Biz insanların ve hayvanların doğum sürecinde ayrıştığı pek çok nokta var. Bunlardan biri de verdiğimiz yansılar.

Özellikle sezaryen değil de vajinal doğum deyince akla birinci gelen imaj, çığlık çığlığa bağıran biridir. Lakin hayvanlarda bu türlü bir durum yok ve çeşitli biyolojik, evrimsel, davranışsal sebepleri var.

Anatomik farklılıklarımız, birinci sebep.

İnsanlar iki ayak üzerinde yürümeye adapte olacak biçimde evrimleştiklerinden pelvis kemikleri, dik duruşu destekleyecek biçimde gelişti. Bu da doğum kanalını dar bir forma soktu.

Ayrıca insan bebeklerinin başı, beynin büyük olması nedeniyle öteki memelilere kıyasla daha büyük. Büyük baş, durumu doğumu zor ve acılı hâle getiriyor.

Öte yandan hayvanların birçoklarının doğum kanalı insanlara kıyasla daha geniş ve pelvisleri doğuma daha uygun. Yavrular da kanaldan daha kolay geçebilecek boyutta.

Acıya reaksiyon verme sistemlerimiz farklı.

İnsanlar olarak acıyı ağır bir biçimde hissediyoruz ve bunu bağırma üzere yansılarla tabir ediyoruz. Bu, acı yansısı olduğu kadar sosyal bağlanmanın bir modülü olarak yardım istemeyle alakalı.

Hayvanlar ise doğum sırasında acı hissetse de sessiz kalıyor zira bilhassa yırtıcı tabiatta avcılara karşı savunmasız olmaları gerek. Böylece hem annenin hem yavrularının hayatta kalma bahtı artıyor.

İşte tüm bu sebepleri düşününce hayvanların sessiz sedasız bir doğum süreci geçirmesine çok da şaşırmamak gerek.