Aslında bu durum, İsviçre’nin politikasıyla ilgiliydi.
Ancak düşününce, tüm ülkeler birbirine saldırırken Avrupa’nın ortasındaki İsviçre, nasıl bu türlü bağımsız kalmayı başarabildi?
İsviçre, “tarafsızlık” siyasetiyle biliniyor.
Uzun süren bu tarafsızlığı, çağdaş manada 1815’te gerçekleşen Viyana Kongresi ile başladı. Napolyon Savaşları’nın akabinde Avrupa devletleri, İsviçre’nin tarafsız bir ülke olmasına karar verdiler. Zira İsviçre’nin tarafsız kalması, Avrupa’daki büyük güçler ortasında bir tampon bölge oluşturuyordu. Yani İsviçre, savaşan ülkeler ortasında inançlı bir topraktı.
Bu da Avrupa devletleri yararına bir durumdu. İsviçre’ye saldırmak, kimseye önemli bir avantaj sağlamayacaktı. Bu tarafsızlık siyaseti, İsviçre’nin âdeta bir kimliği olmuştu.
İsviçre’nin coğrafik pozisyonunu ele alalım.
Sınırları Almanya, Fransa, İtalya ve Avusturya üzere büyük güçlerle çevrili İsviçre’nin en büyük avantajlarından biri Alpler üzere dağlık bir coğrafyaya sahip olması. Bu dağlık arazi, askeri harekatları son derece zorlaştırıyor. Yani İsviçre’ye saldırmak isteyen bir ordu, bu dağları aşmak zorundaydı.
Aynı vakitte İsviçre, geçit ve yolları da denetim altında tutuyordu. Şayet işgal edilecek olursa, bu altyapıyı imha edeceğini evvelden duyurmuştu. Bu durum da saldıran ülke için İsviçre’yi ele geçirmeyi anlamsız hâle getiriyordu.
İsviçre, tarafsız olsa da bu, pasit bir siyaset değildi.
İsviçre, kendini mümkün bir atağa karşı koruyabilmek için çok güçlü bir savunma stratejisi geliştirmişti. Bilhassa 20. yüzyılın başında herkesin askerlik yapması mecburiydi. Bu da İsviçre’nin, barış vaktinde bile büyük bir milis gücüne sahip olduğu manasına geliyordu.
Savunma stratejilerinin kıymetli bir kesimi “Ulusal Redoubt” (Ulusal Sığınak) planıydı. Bu plana nazaran İsviçre’nin savunması, dağlık alanlardaydı. Şayet düşman İsviçre’yi işgal etmeye kalkarsa, İsviçre ordusu Alpler’e çekilecek ve burada uzun mühlet direnmeye çalışacaktı. İşgalci güçlerin bu bölgelere saldırması da büyük zorluklar doğuracaktı.
İsviçre’yi işgal etmek, savaşın seyrini değiştirecek kadar değerli görülmüyordu.
Coğrafyası bir yana İsviçre, her iki tarafla da ticari bağlarını sürdürmeye devam etmişti. Tarafsızlığı sayesinde inançlı liman fonksiyonunu hiçbir vakit yitirmedi. Bunun yanında hem mihver devletler hem de müttefiklerle ticaret yaparak bir istikrar sağlayabilmişti.
Coğrafi şartların yanında politik duruşuyla da İsviçre, savaşın ortasında arabulucu vazifesini üstlendiği için II. Dünya Savaşı’nda barış içinde kalmayı başarabildi.
İlginizi çekebilir:
